İsmet Özel’in “Hani bir gün Batı çökecekti?” başlıklı yazısı:
Papalık kurumunun 1929 yılında, yani İtalya’da Faşizmin en güçlü göründüğü vakitte, Vatikan Devleti’ne dönüştüğünü biliyor muydunuz? Bilmiyor idiyseniz bu yeni bilginin dünyanın mahiyeti hakkında sizi nereye sürükleyebileceği konusunda düşünün. Batı, epey vakittir, en azından Birinci Cihan Harbi’nin patlak verdiği günlerden bu yana, ürettiği temeller doğrultusunda kendini yenilemedikçe ayakta kalamayacağını biliyor. Birinci Cihan Harbi patlak verdi ve sonunda Çarlık ve peşi sıra üç imparatorluk ömrünü tüketti. Bunun sonucunda milletlere imtiyazlı bir yer tanınıyormuş üzere bir hava estirildi. İkinci Cihan Harbi sıradan insanları makbul kılan ve İspanyol İç Harbi sırasında Franko güçlerine hava bombardımanıyla takviye olan Faşist İtalya ve NAZİ Almanyasını tarihe gömdü. Pax Americana hepimizi yıllar uzunluğu demokrasi hülyasıyla uyuttu. Kısacası Batı ayakta. Batı, bütün insanlığı sultası altında tutabilecek gücüyle ayakta.
“BATI’NIN ÇÖKÜŞÜ”
Batı Medeniyeti dediğimizde yersiz bir şeyden bahsediyoruzdur. Bir mevkii vurgulayarak “The West and the rest” der demez bahsettiğinizin tuhaf bir şey olduğu anlaşılır. Yersiz, zira bir medeniyet kendini öteki insani oluşumlar karşısında güçlü hissediyorsa merkezde bulunduğuna hükmeder. Çinliler kendi ülkelerine “Orta Ülke” demiştir. Yani temel kendisidir, öbürleri teferruattır. Meğer Batı yalnızca bir coğrafik ünitenin geçtiği evreleri isabetli sayar. Batı’nın anlattığı öyküye inanacak olursak: Köleci toplum aşılmış, Feodal toplum aşılmış ve nihayet Kapitalizme ulaşılmıştır. Marksistlerin yorumuna nazaran kapitalizm lakin ihtilâlle aşılabilecektir. Karl Kautsky ve II. Enternasyonal ihtilâlin zaruretinin ortadan kalktığı fikrinde idiler. Bu yüzden Lenin Kautsky’yi döneklikle suçladı ve proletarya ihtilâlini savundu. Bütün bunların tarihin çöplüğünde kalmış küflü sayfalar olduğunu ileri sürebilirsiniz. Halbuki değildir. Çağdaşlığın hayatiyet arz ettiği vakit içinde “devrimci dalga” yükselir yükselmez birinci duyduğumuz nida “Batı’nın Çöküşü” olacaktır. Batının çöküşünü kapitalizmin çöküşünden koparmamız imkânsızdır.
“YENİ DÜNYA” ABD
Dünya kültürü bir müstemlekecilik periyodu geçirmemiş olsaydı Batı’nın sihirli cazibesi de olmayacaktı. Müstemlekeler endüstrileşmiş ülkelere ham husus sağlayarak dünyadaki kapitalist işleyişi pekiştirdi. İşin tuhaf tarafı Batı’yı hakkıyla temsil eden ülkenin ünü müstemlekecilikten değil hür teşebbüsten gelen ülkenin, ABD’nin, oluşudur. ABD evvel mali hâkimiyet dışında bir hâkimiyet tanımadığını dünyaya kabul ettirdi. İsmi aydınlanmacı filozoflar ortasında anılan Thomas Jefferson ABD yetkililerine Avrupa’dan derhal işe yaramayacak hiçbir şeyin Yeni Dünya’ya nakledilmemesi talimatı verdi. Taban bu talimatın uygulamaya geçmesi için müsaitti. Yani ABD kapitalizmin damıtılmış halini temsil ediyordu. Avrupa’nın kültürel yükünü üzerinden silkmiş bir ABD bazılarına cennet göründü. Bu görünüş kimi Demokrat Parti yöneticilerine “Türkiye’yi Küçük Amerika yapacağım.” kelamını söyletti.
“CANINIZ TEHLİKEYE GİRECEĞİNE BANKA HESABINIZ TEHLİKEYE GİRSİN”
Yeryüzünde yaşayan insanların teker teker ve daima birlikte anlamaları gereken şey insan hayatına Dünya Sistemi’nin istikamet verdiğidir. Dünya Sistemi merkez-çevre zıtlaşması ve ahengiyle işleyiş gösteriyor. Evet, merkez ve etraf sırasıyla çatışıyor ve uzlaşıyorlar. Para harcamak uzlaşmanın en göze çarpar işaretidir. J. M. Keynes’in kapitalizmi ünlü 1929 krizinden nasıl çıkardığını hatırlayın. “İhtiyacınız olmayan şeylere para harcayın” diyordu Keynes, “canınız tehlikeye gireceğine banka hesabınız tehlikeye girsin”. Zenginler bu tuzağa düşmeği mahzurlu bulmadı. Gereksinim duymadığı şeye para harcamak. Kapitalizme XX. yüzyılda ve sonrasında hayat veren sihirli formül buydu.
“MÜSLÜMAN HASSASİYET”
Formül sihirli olmasa hiçbir işe yaramaz. Formüle sihir ek eden şeyin hegemonyacı fikriyattan öbür bir şey olmadığını akıldan çıkarmayalım. “Gemisini kurtaran kaptan” görüşü 400 yıldır bizi berbattan betere sürükledi. Yeni bir çağı lakin Müslüman hassasiyetin açıkça fark edildiği zamanda duyulur biçime getirebiliriz. Bizler gündelik hayatımızın natürel seyrinde aktığı yanılgısına kapılmış olarak yaşıyoruz. Bu hem aldatıcı, hem de tahrip edici bir yaşamadır. Hegemonyayı tesis edenler ömürlerini her sarsıntıda birçok şey kaybedeceklerini bilerek geçiriyor. Tetikte olanlar dünyadaki varlıklarını bozuk sistemin devamına borçlu olanlardır. Türklerin vatan tuttuğu yerde kambur üstüne kambur ek edilmedikçe hiçbir iş yürümüyor. Hayır demeği bilen insanların tebellür ettiği Türk toplumunda sade yahut karmaşık bütün uğraşların hak ettiği yeri bulacağına inancın. İnancı sarsılmamış tek insan siz kalsanız bile bu kendi başına umuttur.
istiklalmarsidernegi.org
